Brokkenpiloot

het was me het weekje wel

Simon die een acute aanval
van verlatingsangst kreeg
op een drukke moederbijeenkomst.
ik ben hem daarna meer kwijt geweest
dan hij mij.
maar dat was niet het stuk dat hij
zich 's avonds herinnerde.
inslapen lukte alleen nog in het grote bed
en dus maakte ik een plekje vrij
want het schuldgevoel knaagde.
IK had immers de situatie slecht ingeschat
IK had tekort geschoten als moeder
als beschermer


het duurde 4 (!) avonden
vooraleer ik de - simpele -
oplossing vond:
mama's beslapen kussen
dat eigenlijk in de was had moeten belanden
lekker dik en knus in het kinderbed.
ik content
papa content
en vooral Simon content

Dan was er nog Peter
die zijn hand verbrandde
en mij paniek, zorgen
en vooral schuldgevoelens
bezorgde
samen met de bijhorende
slapeloze nacht

ik voel de mij een brokkenpiloot
een olifant in een porseleinkast
en kroop uit veiligheidsredenen
een paar keer vroeg in bed
- een huilende peuter met verlatingsangst
is dan een goed excuus.

we hebben gelukkig
de vrijdag gehaald
en morgen lonkt het
weekend-ochtendritueel
lang uitslapen
snoezelen
knuffelen
wie weet ...
en Simon die
de spullen op mijn nachtkastje
herschikt

wonderboy

weet gij die vijs liggen?

het is de zin die je hier de laatste tijd
regelmatig hoort
we zitten namelijk met een zottekop in huis
hij is knap, charmant,
intelligent
fantasierijk

vooral dat,
fantasierijk.
papa's laptopkussen
is een surf board
mama's ovenwanten zijn zwemvliezen
- waar je dus niet mee kan lopen.

qua motoriek en intelligentie
steekt hij waarschijnlijk niet
boven het gemiddelde uit
maar elk nieuw kunnen
verbaast ons,
verwondert

eigen kind schoon kind
heet dat dan
ook ik kan het niet laten
het gestoef

het feit is
wij hebben écht een wonderboy
een zondagskind

en laat dat nu net
mijn grootste angst zijn
dat het zondagskind
geen zondagskind mag zijn

ik smelt
ik zucht
en tel mijn zegeningen