het was 25 jaar geleden
vroeg in de ochtend
een uur of vijf
ik werd wakker van mama's roepen
en even later de bel
'het is niet goed met uw vader ...'
haastig ongerust gebel van papa
naar het ziekenhuis
en dat bevestigde alleen maar
wat we onbewust al wisten
niet wilden geloven
ik was 14
mijn zus nog geen 10
de dagen gingen
als een film aan ons voorbij
diep binnenin
bloedde een pijn
een verdriet
dat nog lang ging blijven hangen
we verloren ons Bonke
onze grootvader
net 80
de week ervoor
nog springlevend
dansend door de keuken
nu een wassen lichaam
in een koude kist
een jaar later stierf ook
zijn vrouw
Bonne
en enkele jaren later
onze andere grootouders
allemaal na een lang
en schijnbaar eindeloos
ziekbed
het deed pijn
maar nooit meer
zoals die eerste keer
zoals die donderslag
bij een nog heel erg heldere hemel
lang voor de wereld
het begrip kende
hadden wij onze eigen 9/11
het is lang geleden
er zijn al meer jaren zonder dan met
of al meer jaren met dan zonder
het is maar hoe je het bekijkt
soms is de pijn er weer
als iemand van mijn leeftijd
vertelt dat zijn grootouders
gestorven zijn
dan moet ik aan die van mij denken
aan de jaren zonder
aan het verdriet van toen
stiekem jaloers
omdat hier die tijd allang voorbij is
het waren belangrijke levenslessen
al snel leerde ik dat verdriet
- hoe pijnlijk ook -
vroeg of laat wat mildert
dat iedereen het anders uit
beleeft
verwerkt
vandaag lig ik dus niet wakker
van vliegtuigen in torens
maar breng ik een ere-salut
aan een generatie
die ons
- veel te vroeg -
is ontnomen
