Charmes

Hij heeft het ...
niet van mij, dat is zeker.
van de papa dus
of van één of andere voorvader

waarschijnlijk is het een combinatie
van zijn blond kopke
zijn blauw-groen-grijze ogen
- met mijn vlammetjes -
zijn vlotte b(r)abbel
zijn onbeholpen pogingen om zijn armen te kruisen

hij komt binnen en trekt de aandacht
zuigt de liefde en energie weg
knikt bevestigend dat hij het allemaal snapt
jaja hij weet dat allemaal
hij klapt in zijn handen en kirt
Bravo!

een bezoek aan de kapper eindigt in oh's en ah's
aanbiedingen tot babysit en model
smeltende blikken

en een fiere mama

Simon leert ...

hij niest
en houdt daarbij zijn handje voor zijn mond
ik ben zo verbaasd
dat het enkele seconden duurt
vooraleer ik besef wat ik gezien heb


ik feliciteer hem
hij lacht - zijn brede lach -
fier, maar ook geslepen
hij heeft gescoord
en hij weet het

14 maanden is hij
en hij kan dat
van wie heeft hij dat geleerd?

van mij gekopieerd?
ik heb het hem nooit voorgedaan
hij heeft het gezien
hij wil groot zijn
hij doet het ook

wat gaat hij nog allemaal nadoen?
mijn 'dank u' en 'asjeblieft'
mijn nek-krab-tic
mijn 'shit', mijn 'hè?' in plaats van 'wablieft'
ik hou mijn hart vast
en let op mijn woorden

misschien al te laat ...

hij stapt

hij stapt! met zijn handjes tegen zijn schouders getrokken, zoekend naar zijn eigen evenwicht.
hij stapt ... nog maar net en hij wil al meer ... verhuizen, verplaatsen, verleggen, ...
hij stapt ... nog wankel, met vallen en opstaan.
hij stapt ... en beslist nu zelf naar waar hij gaat ...
hij stapt ... gelukkig nog vaak naar mij

Loslaten

Loslaten ....
Het is zoiets waarvan je vooraf zegt: dat lukt me wel. Ik ben zo geen flauw trien die gaat grienen.

'En het is ook zo erg niet', redeneer je. De eerste keren dat hij van je gescheiden wordt, ben je bang. Niet voor jezelf, hoor. Maar voor hem.
De eerste keren dat anderen voor hem zorgen, niet op jouw manier, niet met jouw vertrouwde handen, niet met de lieve woordjes en de liedjes die hij van jou gewend is. Je bent bang. Niet voor jezelf. Voor hem. Maar hij vindt het leuk.

Het is telkens met pijn in het hart, maar hij komt terug en moet mamatanken. En je haalt weer wat verloren tijd in.

En dan komt het echt loslaten. Hij heeft je echt niet meer nodig. Die melk uit het pakje smaakt even goed. Hij heeft je alleen nog nodig om op te laden, niet meer om te drinken.
Het eerste echte lichamelijke afscheid en dat doet zeer, veel zeer. Dromen zijn niet bereikt, doelen zijn niet gehaald. Plannen worden aangepast. Het dagelijkse ritme veranderd.
Geen traag al voedend wakker worden samen in bed. Maar naar beneden een flesje opwarmen.
Geen inslaapborstje, maar zonder 'eten' naar bed.
Geen droomvoeding met een halfslapende baby in de zetel, maar stilte door de babyfoon.

Ik zal dus maar loslaten, zeker. Ik heb geen keus. Hij en het kiest voor mij.

Ondertusssen heeft hij zich gelukkig alweer bedacht ... :-)))

Simon ruikt naar Simon

Simon ruikt naar Simon.
Niet naar de Zwitsal of Mustella. Niet naar LeCHat.
Simon ruikt naar Simon. Naar baby, mijn baby.

Soms ruikt Simon niet naar Simon.
Hij ruikt dan naar fruitpap of Betterfood.
Meestal wanneer hij van de creche komt.
Zijn mondje en haar nog vol pap.
Zijn handjes vol kleverige zwarte pluisjes.

Ik pak hem dan bij me.
Hij drinkt.
En Simon ruikt weer naar Simon.