Ik worstel
een worsteling die
zich in mijn hoofd heeft genesteld
een kramp
een gedachtenkramp
Wat leer ik mijn kinderen?
Hoe praat ik met mijn kinderen
over racisme?
Niet.
Dat is een optie.
Het is geen punt trouwens
voor Simon.
Zijn multi-culturele klas
school
loopt vol met kinderen
waarvan we de naam
waarschijnlijk niet eens
correct uitspreken.
Mijn zoon laveert tussen
Spaanse, Letse, Turkse
en Afrikaanse kinderen.
Ik vergeet waarschijnlijk
nog een hoop nationaliteiten:
expats genoeg,
ambassades bij de vleet in de buurt
Maar hoe noem je een afrikaan
Ik heb geleerd om neger te zeggen
net zoals ik zonder autostoel in de auto heb gezeten
en naar cassettekes heb geluisterd.
Dat ging toen zo.
Er werden geen vragen gesteld.
Woensdag stonden we te wachten
op het begin van de knutseldoos.
Een jongetje komt binnen
met mama en zus.
Simon reageert enthousiast.
Ik vraag hem:
'Ken je die jongen?
Zit die in jouw klas?'
'Nee, hij heeft dezelfde jas
als Randi!'
Wat volgt is een typische
parendans die alleen kleuters
kunnen fabriceren
bij de eerste kennismaking.
Er wordt op de trap gekropen
- om ter snelst -
en weer afgesprongen
- durf je ook?
Er wordt over de grond gegleden,
drank en koek aan elkaar getoond.
Allemaal woordeloos
tot opeens Simon het woord neemt
zonder ademen, zonder pauze:
'Is dat jouw zus?
Kijk, dat is mijn zus'
- toont de maxi-cosi met inhoud -
'Die kan alleen maar kruipen.
en die is wit
want ik ben ook wit.
Jij bent bruin
dus jouw zus is ook bruin'
Probleem opgelost
Bruin is de nieuwe
politiek correct.
Voor mijn zoon
althans.
De rest moet maar volgen.
