keep your children close, but your baby closer ...

het waren helse nachten vorige week.
mama net bekomen van een nierontsteking
papa tussen 2 keelpijnen in
En toen kreeg Simon 3 (!) nieuwe kiezen

koorts, snottebellen, rode kaken
slecht eten
kortom een hoopje ellende
overdag in hang- en plakmodus
duimpje in de mond
 's nachts onrustig, moeilijk
ontroostbaar

en al helpen de siroopjes
teegel en kamillosan
wel een beetje
het beste medicijn is nog altijd
mama en papa
en dus wordt er samen geslapen
logeer- en ouderlijk bed gedeeld

enkele dagen later
- met alles weer op z'n plooi -
bewijst Simon weer het tegendeel
van de clichés
'pas op, ze zijn dat rap gewoon'
'verwen hem maar niet te veel'
ik heb ze al zo vaak gehoord

kinderen moeten in onze maatschappij snel groot worden
en zelfstandig
liefst op het tempo van de volwassenen
en dus worden ze snel 'los' gelaten
in hun eigen kamer
hun eigen bedje
in hun park, maxi cosi
ze mogen vooral niet
plakken, hangen

maar x aantal jaren later
hangen en plakken ze nog
goedgepraat met
'verlegen'
'huismus'
'graag bij mama en papa'
het zelfstandigheidsproces
is geforceerd
heeft gefaald.

Simon trekt het zich allemaal niet aan
hij neemt alweer zijn nachten
het klokje rond

oeieoeieoei

Simon ken één woord heeeel goed
oei
bij elke slag of stoot
oei
bij elke verwondering
onregelmatigheid
bedenking
oei
als het echt erg is
oei oei
en als het een halve wereldramp is
oeieoeioeieoei

af en toe ook wel eens oh
en boem
mama en papa
en nog een hoop andere brabbeltaal
of -volzin

maar vooral dus
oei

hij heeft het van geen vreemden
natuurlijk
ook ik zondig mij regelmatig aan het woord
elke bericht dat niet binnen de lijn van verwachting ligt
juist ja
oei

en dus wordt er op een dag nogal wat geoeid
tot het bijna lachwekkend wordt
en de ernst van mijn zoon
het alleen maar meer
oeieoeieoei
maakt

Boris, Monkey en Hippo

Samen met Simon zijn er nog 3 andere vrienden bij ons komen wonen
Hij was nog maar enkele millimeters groot
toen Boris zijn intrede deed.
die nestelde zich maar meteen
in het grote bed.
Zeg nu zelf
borstvoedingskussen,
dat is echt geen woord om 10 keer op een dag uit gespreken.
Dus moest er een naam verzonnen worden.
Boris dus.

Als knuffel voor Simon
hadden we Monkey voorzien.
een koddig aapje met magneten in zijn handjes.
Wekenlang stond hij trouw op wacht
bovenop de wieg.
En in eerste instantie
leek Monkey ook echt zijn hartedief

Toen Simon enkele maanden oud was
kregen we Hippo cadeau
Hippo kampeerde in het park
en werd al eens gebruikt
als knuffelkussen voor de snelle dutjes

Sinds enkele maanden echter
is Hippo de grote - letterlijke 40 cm -
vriend
overal gaat hij mee
de hele dag wordt hij mee gesleept
gesleurd
geveegd
geknuffeld
troost wordt opgesnoven
lichaamsgeur en snottebellen afgegeven.

Hippo blijft eronder glimlachen.
Monkey- samen met zijn reserve-kompanen -
kijkt goedkeurend toe.
Boris omarmt
wanneer ze in het grote bed op bezoek komen.

mama!

mama! mama!
klinkt er dezer dagen door het huis

mama! mama!
bij elke verwondering
observatie
verzuchting
obstakel
probleem

een melding van de digicorder
belemmert het zicht op K3
mama! mama!
er wordt aan mijn broek getrokken
armpjes in de lucht gestoken
met vingertje gewezen
groot lawaai tot datgene is verkregen
wat in zijn peuterhoofdje gepind is

mama! mama!
tot ik reageer,
mee kom
oplos

mama!

met vallen en opstaan

Simon loopt
botst
verliest zijn evenwicht
draait om zijn as
en valt

hij kijkt rond
hebben ze het gezien?
was er publiek?
oh ja!
even een huiltje
even terug voordoen
hoe het is gebeurd
waar het pijn doet

oei oei
boem boem
auw auw
een kusje
en het is vergeten

hij staat terug recht
en loopt verder
even snel

in volle vaart
even roekeloos

wenen ...

Geschreven op 17 oktober 2011

Ik ben deze dagen in Wenen
stad van Mozart
van Klimt
van paarden en koets
van Sissi ook

Hoewel, Sissi was - naar het schijnt -
niet zo vaak in Wenen
ze verliet nogal eens man - en kroost

Cynische vergelijking
ook ik liet mijn kroost achter
in vaardige handen
en geduldige armen
maar mijn moederhart kreeg een deuk

de deuk werd veroorzaakt
door varicella
wind- water- en wijnpokken
voor de ervaringsdeskundige
chicken pocs voor mijn co-congresgangers

een 10-tal pokken
- ingeperkt door mama's anti-stoffen -
veroorzaken dezer dagen
nachtelijk ongenoegen in België
dat - spijtig genoeg - niet kan bedongen
worden  met moedermelk

en dus is er twijfel
is de presentatie van 10 jaar werk
belangrijker dan 15 maanden
onverdeelde moederliefde?

laat ik mijn verstand mij terecht
wijsmaken dat het vliegtuig pas
binnen 2 dagen vertrekt
en ik tot dan mijn tijd hier uitzit?

That's a good question!
zouden de collega's hier zeggen

maar binnen 2 dagen komt
mijn schatje naar mij
toegelopen en ga ik - Sissie gewijs -
door mijn kniën om hem in mijn
armen te sluiten.

de pokjes staan ondertussen ooooveral. maar mama is er weer ...

lazy parenting

ik ben een luie moeder
mijn medestanders verzekeren mij - geruststellend-
dat dat vaak de beste moeders zijn
smile smile

de luiheid situeert zich niet in het vervullen van zijn basisbehoeftes
ik sta persoonlijk in voor de voeding van mijn kleine man
en zijn groentenpapjes worden met culinaire zorg bereid
op zijn andere toespijs en snacks wordt met argusogen toegekeken
bio - suikervrij - puur natuur

ook lichamelijke nabijheid komt hem niets te kort
hij wordt gedragen, geknuffeld, gekoesterd
heeft een standaard afspraak in het grote bed
vast op zaterdag en zondagochtend
zonder tegenwoord bij ziekte, dringende troost,
en ochtendlijke snoezelnood

maar ik ben dus lui in opvoeden
ik heb er rotsvast vertrouwen in
dat het allemaal wel goed komt

hij heeft zichzelf met een lepel leren eten
hij kon het gewoon opeens
ik heb hem gewoon laten experimenteren
een handje helpt nog af en toe,
maar hij is zo fier
zelluf geleerd, mama

doorslapen doet hij meestal
maar nachtelijke ongemakken worden opgelost
the easy way
bij mama in bed
even bijtanken
binnen de 5 minuten is alles weer peis en vree
en ligt iedereen - ook papa -
weer in dromenland

het komt allemaal wel goed
ik ken geen 18 jarige die nog borst nodig heeft
of die met zijn handen eet
- tenzij in de quik.

dju daar ben ik dus waarschijnlijk ook al te veel energie aan het insteken

hij is gelukkig ...

oma is van het filosofische type
Simon van het vrolijke

ik noem Simon nogal eens 'zotte doos'
als hij weer eens aan het kirren is
van het lachen
'dat is voor meisjes' zegt ze dan
waarom zou een doos perse vrouwelijk moeten zijn?

en als hij iets geks of doms doet
noem ik hem wel eens pippo
ook dan lacht hij
maakt hem niet uit
hij wordt er alleen maar vrolijker van

oma ziet het dus filosofischer
het manneke speelt
rustig en actief
geconcentreerd en vrolijk

en oma die zucht
dat is gelukkig, 
en hij weet het niet

sindsdien word die boutade hier te pas en te onpas uitgesproken
vaak plagend naar oma toe
maar het gaat vast zijn hele leven meegaan

Charmes

Hij heeft het ...
niet van mij, dat is zeker.
van de papa dus
of van één of andere voorvader

waarschijnlijk is het een combinatie
van zijn blond kopke
zijn blauw-groen-grijze ogen
- met mijn vlammetjes -
zijn vlotte b(r)abbel
zijn onbeholpen pogingen om zijn armen te kruisen

hij komt binnen en trekt de aandacht
zuigt de liefde en energie weg
knikt bevestigend dat hij het allemaal snapt
jaja hij weet dat allemaal
hij klapt in zijn handen en kirt
Bravo!

een bezoek aan de kapper eindigt in oh's en ah's
aanbiedingen tot babysit en model
smeltende blikken

en een fiere mama

Simon leert ...

hij niest
en houdt daarbij zijn handje voor zijn mond
ik ben zo verbaasd
dat het enkele seconden duurt
vooraleer ik besef wat ik gezien heb


ik feliciteer hem
hij lacht - zijn brede lach -
fier, maar ook geslepen
hij heeft gescoord
en hij weet het

14 maanden is hij
en hij kan dat
van wie heeft hij dat geleerd?

van mij gekopieerd?
ik heb het hem nooit voorgedaan
hij heeft het gezien
hij wil groot zijn
hij doet het ook

wat gaat hij nog allemaal nadoen?
mijn 'dank u' en 'asjeblieft'
mijn nek-krab-tic
mijn 'shit', mijn 'hè?' in plaats van 'wablieft'
ik hou mijn hart vast
en let op mijn woorden

misschien al te laat ...

hij stapt

hij stapt! met zijn handjes tegen zijn schouders getrokken, zoekend naar zijn eigen evenwicht.
hij stapt ... nog maar net en hij wil al meer ... verhuizen, verplaatsen, verleggen, ...
hij stapt ... nog wankel, met vallen en opstaan.
hij stapt ... en beslist nu zelf naar waar hij gaat ...
hij stapt ... gelukkig nog vaak naar mij

Loslaten

Loslaten ....
Het is zoiets waarvan je vooraf zegt: dat lukt me wel. Ik ben zo geen flauw trien die gaat grienen.

'En het is ook zo erg niet', redeneer je. De eerste keren dat hij van je gescheiden wordt, ben je bang. Niet voor jezelf, hoor. Maar voor hem.
De eerste keren dat anderen voor hem zorgen, niet op jouw manier, niet met jouw vertrouwde handen, niet met de lieve woordjes en de liedjes die hij van jou gewend is. Je bent bang. Niet voor jezelf. Voor hem. Maar hij vindt het leuk.

Het is telkens met pijn in het hart, maar hij komt terug en moet mamatanken. En je haalt weer wat verloren tijd in.

En dan komt het echt loslaten. Hij heeft je echt niet meer nodig. Die melk uit het pakje smaakt even goed. Hij heeft je alleen nog nodig om op te laden, niet meer om te drinken.
Het eerste echte lichamelijke afscheid en dat doet zeer, veel zeer. Dromen zijn niet bereikt, doelen zijn niet gehaald. Plannen worden aangepast. Het dagelijkse ritme veranderd.
Geen traag al voedend wakker worden samen in bed. Maar naar beneden een flesje opwarmen.
Geen inslaapborstje, maar zonder 'eten' naar bed.
Geen droomvoeding met een halfslapende baby in de zetel, maar stilte door de babyfoon.

Ik zal dus maar loslaten, zeker. Ik heb geen keus. Hij en het kiest voor mij.

Ondertusssen heeft hij zich gelukkig alweer bedacht ... :-)))

Simon ruikt naar Simon

Simon ruikt naar Simon.
Niet naar de Zwitsal of Mustella. Niet naar LeCHat.
Simon ruikt naar Simon. Naar baby, mijn baby.

Soms ruikt Simon niet naar Simon.
Hij ruikt dan naar fruitpap of Betterfood.
Meestal wanneer hij van de creche komt.
Zijn mondje en haar nog vol pap.
Zijn handjes vol kleverige zwarte pluisjes.

Ik pak hem dan bij me.
Hij drinkt.
En Simon ruikt weer naar Simon.